Ultraloopster in beeld: Veerle Hofman

Veerle Hofman leerden we kennen via het hardloopwereldje uit het Waasland. Na haar knap initiatief “De Ronde van Sint-Niklaas” in de zomer van 2020, ten voordele van Kom op tegen kanker”, is het respect voor haar alleen maar groter geworden. Hierna haar inspirerend verhaal:

Mijn naam is Veerle Hofman. Sinds (heel) kort mag ik me ultraloper noemen. Deze zomer liep ik voor het eerst méér dan 42 km , namelijk 54 km op de ronde van Sint-Niklaas. En nee, ik ben niet verloren gelopen , het was een bewuste keuze. 😉 Uiteraard deed ik dit niet zomaar. Na bijna 15 actieve loopjaren was ik er toch klaar voor en heb ik de sprong gewaagd.

Mijn looprelaas ….
Ik was als kind al een redelijk actief wezentje. Stilzitten was niet echt mijn ding. Sporten deed ik toen al heel graag. Eerst in de sportkampen van de stad. Vond ik zalig. Dan de veldlopen en zwemwedstrijden van de schoolcompetities. Zo kwam ik uiteindelijk in de zwemclub terecht en wat later ook in de volleybalclub. Tussendoor liep ik ook wel al eens en dat ging me steeds goed af. De opwarmingsrondjes lopen langs het veld waren toen al mijn favoriete onderdeel en lang en stevig doortrainen was voor mij altijd een plezier. Hoe meer zweet er rondvloog, hoe liever ik het had.

Maar dan kwamen de “Gentse studenten” jaren, en al vrij snel daaropvolgend de “jonge moeder” jaren. Sporten kwam wat op de achtergrond. Maar al heel snel begon mijn lichaam toch aan te geven dat er terug wat beweging mocht komen. Loopschoenen aantrekken en een toertje lopen was toen de gemakkelijkste en de meest effectieve oplossing. Ook de echtgenoot vond zijn plezier in het lopen en na een half jaartje toertjes lopen wilden we wel eens een wedstrijdje meedoen. Het werd de KWB loop op de Ster. Ineens 10 km natuurlijk, voor 5 kwamen we toen al de deur niet uit. Tot groot jolijt was ik al meteen de eerste dame. Weliswaar was er niet echt veel concurrentie maar ik was in ieder geval verkocht. De 10 km werd nog datzelfde jaar 10 mijl (in 1:19). Het jaar erop volgde dan de 10 mijl van Antwerpen, de 20 km van Brussel en onze eerste marathon. De leiemarathon, en het was liefde op het eerste gezicht. Nog bij het lopen van de laatste meters naar de finish was ik al aan het plannen voor de volgende. Dat ik s ’avonds op mijn buik de trap op moest schuiven kon me niet deren. De volgende jaren werden er dan ook veelvuldig marathons gelopen van 2 tot 4 per jaar. Het doel verschoof van 4 uur naar 3:45 over 3:30 naar 3:20 om voorlopig te stranden op 3:19:16 in Gent 2017. In totaal liep ik tot nu toe 32 marathons uit. Al die jaren spookte ook het voorzetsel “ultra” door mijn hoofd. Tijdens het trainen voor de marathon zaten die langere afstanden steeds in mijn hoofd. De dodentocht in Bornem is al lang een doel. Niet al wandelend, want dat duurt te lang maar aan een rustig looptempo als kennismaking met de ultra. Maar eerlijk is eerlijk… na iedere marathon dacht ik ook wel weer “misschien is die 42 km toch wel genoeg”. Tot ik mijn super-de-luxe en fantastische loopmaatje tegenkwam, Saskia Vercammen. Samen liepen we al heel wat gekke dingen. En samen maakten we ook plannen voor die ultra. Het eerste grote doel werd dan ook de dodentocht 2019. Onder het moto waar een wil is, is een weg. We waren er zo klaar voor maar helaas twee dagen voor de start tijdens een laatste losloopje kreeg ik een blessure in mijn voet en ik was gedoemd om mijn maatje te zien schitteren op de 100 km vanop de fiets. De belevenis was echter super en de editie van 2020 werd op de planning gezet. Maar helaas ook dat ging weer niet door, nu wegens corona. Ook een 50-60 km loop die we in het voorjaar als voorbereiding planden is er niet gekomen om de gekende redenen. Dat was dan ook het startsein om een eigen ronde van Sint-Niklaas uit te werken. Vertrekkende van op mijn oprit liepen Saskia en ik pinkstermaandag de grenzen van Sint-Niklaas af in 54 km. Voila , ik was ultramaagd af. Wat een fijne ervaring!

De dodentocht blijft op de planning staan en ook wedstrijden zoals de “Legends trail” en “Bello Gallico” bijvoorbeeld spreken tot onze verbeelding. Hopelijk kunnen we snel weer echte plannen maken. Voorlopig blijven we vooral goed trainen en gelukkig doen we dat alle twee heel graag.

We zijn er allebei van overtuigd dat Ultra lopen vooral in het hoofd zit. Het mentale onderdeel van een ultraloop is veel belangrijker dan het fysieke. Lange (ultra)afstanden delen we dan ook steeds op in kleinere etappes en i.p.v. 54 of 100 km, lopen we zo gewoon van punt naar punt. Zo zien wij de ultra vooral als samen genieten en afzien en daarna een dikke pint (of twee) drinken. En hopelijk kunnen we zo nog vele jaren samen op pad gaan!

Mijn loop ervaringen waar ik tot nu toe het meest voldoening uit haalde:

– 32 marathons uitgelopen en aan allemaal hangt een verhaal vast:
-> De leiemarathon in 2007: mijn allereerste marathon en liefde op het eerste gezicht. 10 jaar later liep ik hem opnieuw maar toen was het een dikke tegenvaller.
-> Marathon 4: eerste keer Zeeuws Vlaanderen en de eerste keer onder de 4 uur gelopen. Mijn favoriete marathonparcours.
-> Marathon 19: tweede deelname in Zeeuws-Vlaanderen. Na drie pogingen van “net niet” duik ik in 3:28 onder de 3:30 en ben ik tweede dame.
-> Marathon 20 datzelfde jaar in Eindhoven loop ik samen met mijn man Bart over de finish lijn. We lopen allebei een PR in exact dezelfde tijd van 3:25.
-> Marathon 28 – Gent. Na in september een complete offday te hebben op de leiemarathon, beslis ik halfweg om de marathon gewoon uit te lopen en in Gent 1 maand later een nieuwe poging te wagen voor een tijd van 3:20. Met Ultra loper Rudy Van Daele als haas loop ik in Gent dan ook mijn PR van 3:19:16.
-> De Brabantse wal marathon: twee keer meegelopen en twee keer op podium. Een heel fijne pittige off-road marathon. De editie van 2018 was extra leuk want die liep ik samen met Saskia en we stonden samen op het podium.
-> De ronde van Sint-Niklaas: mijn allereerste ultraloop en ten voordele van Kom Op Tegen Kanker een geweldig succes bij de lopende en fietsende vrienden waardoor wij een heel mooi bedrag hebben verzameld.
-> De dodentocht 2019 die ik weliswaar niet zelf liep maar die ik toch heel bewust meemaakte met mijn loopmaatje Saskia en waar ik 100% zeker wist dat die ultra er ging komen.

We willen Veerle bedanken om haar loopverhaal zo mooi neer te pennen! We zijn benieuwd naar wat er nog meer zal volgen, heel wat straffe prestaties, dat ongetwijfeld!