Geert Paelinck is geboren in het Waasland, maar ondertussen verhuisd naar Duitsland. Hij herontdekte daar het lopen en is ondertussen een ervaren ultraloper! Zijn trailavonturen zijn machtig te noemen!
Lopen was altijd een klein hobby geweest, met hier en daar een kleine wedstrijd: de sporadische 10 km met de collega’s bij de Adecco Brussels Ekiden, een 8 km bosloop, de 10 km bij de start van de Lokerse Feesten, … Nooit kwam er in mij op, meer als 10 km te lopen, dit moet toch gek zijn? Maar ergens borrelde toch een drang naar meer en langer, een gevoel dat naar boven kwam bij een toevallige lange loop.
Toen ik mijn vriendin leerde kennen, nam ze me mee op mijn eerste hike tocht in Berchtesgaden. De bergen waren me niet onbekend, maar enkel voor wintersport als fervent snowboarder. Een nieuwe wereld ging voor me open! De ongerepte natuur, het kolossale bergmassief, het avontuur, de stilte… Het perfecte recept voor een nieuwe passie, namelijk bergen!
Elk moment dat we konden grijpen waren we onderweg in de bergen, de één nog avontuurlijker na de andere. Op een dag troffen we een toevallig voorbijflitsende trailrunner. Hijgend en puffend maar vastberaden liep hij de berg hoog. Het enigste wat we konden doen, was in volle ontzag toekijken hoe deze machine deze berg zich meester maakte. “Is dit iets wat mensen doen?” Dacht ik bij mezelf, als volledige rookie. “Ja, en dit is waarschijnlijk ook iets wat echt wel voor jou zou zijn” zei mijn vriendin. Het zaadje was geplant, de gedachten konden nu de vrije loop gaan.
Kort na mijn verhuis naar Duitsland, heb ik me aangesloten bij Never Stop Munich (een lokale sportgroep, die amateursporters klaarstoomt voor avontuur in de bergen), op aanraden van mijn nu zwangere vriendin. Omdat zij reeds veel vrienden had in deze groep, kwam ik snel in contact met enkele trailrunners en daaropvolgende kwam ook de eerste georganiseerde trailrun in de beierse alpen. 10 km en 800 hoogtemeters later was ik volledig kapot, benen waren moe en een plotse pijn schoot door mijn kuiten. Mijn lichaam was niet voorbereid op dit soort inspanning, maar wat een avontuur!
“Ik wil en moet hier beter in worden!” Wat vroeger sporadisch was, gebeurde nu in regelmaat. De ene training na de andere, ongestructureerd en chaotisch. Maar met 1 doel in het oog, meer en verder!
20 km werd 26 km, 26 km werd 30 km – “Waar houdt het hier op, wanneer zegt mijn lichaam dat het genoeg is?” En daar begon het, de zoektocht naar mijn persoonlijk limiet. Mijn gids, de drang naar het onbekende!
2018 schreef ik me in voor mijn eerste ultra, namelijk de Maintal Ultratrail – 64 km met 1700 hoogtemeters door de wijnbergen in Würzburg. Tijd om dit met de nodige ernst aan te pakken. 7 maanden werd er intensief getraind met iets meer structuur, elk moment werd goed benut: lange lopen naar het werk, heuvel- en tempotraining tijdens de middagpauze, lange lopen tijdens het weekend.
14 juli 2018 om 7 uur ’s morgens was het dan zo ver, daar stond ik dan als nieuwkomer in de ultra wereld. Omringd door duidelijk meer ervarener ultralopers liet ik me niet intimideren. Let’s give this our best shot! Het was heet die dag, veel te heet. 30° stond op de thermometer, een temperatuur waarmee ik als simpele waaslander niet kan omgaan. Na het startschot waren we los, de eerste 20 km puur genieten met vloeiende trails en een vlotte groep lopers. De eerste bevoorradingspost vlogen we als raketten binnen, waarop de vrijwilligers ons al waarschuwden “Niet vergeten, het is nog 40 km tot de finish!” “Maar het voelt toch zo goed aan, dit tempo!” – Iets wat ik later in de race spijt van zal hebben. De temperaturen klommen omhoog, het werd warm – extreem warm. Dan ging het mis, als rookie wist ik niets van de nodige voeding en hydratatie. Alles gebeurde op het gevoel. 36 km in de race kwam de verwachte “Bonk” – Het werd een gesleep naar de volgende hulppost. De ene na de andere loper gaf op. Zittend op de grond, dacht ik aan hetzelfde… “Ik kan hier gewoon opgeven, misschien is dit toch alles te zwaar voor mij?” “Neen! Voor geen geld! – Sta op en loop naar de volgende post!” – Dat werd de mentale tactiek voor de volgende 24 km, lopen van hulppost naar hulppost. Na 55 km begonnen de getallen op de bordjes ook in eenheden tevoorschijn te komen – Nog 10km – 9km – 8km – Wonderbaarlijk wat het lichaam kan, mijn snelheid ging weer naar omhoog! “Nog een korte sprint en we hebben het gehaald!”
De stap is gezet, ik ben een ultraloper! 64 km staat er nu op de teller als het maximum, maar ik voel me nog goed. Daar is nog ruimte voor meer! Na veel overleggen en zoeken, schrijf ik me in voor de Zugspitze Ultratrail 2019 – Ja, de volle 100 km!
Dit jaar wordt er meer nagedacht over strategie, voeding en hydratatie en meer kleinere trail runs worden toegevoegd om dit alles te testen, nl. Innsbruck Alpine Trail Festival (25k) en Chiemgau Trail run (42K) als aanloop naar de 100k. Maanden gaan voorbij en 700 km aan training later is het tijd voor de volgende uitdaging. Maar door het slechte weer, zijn de langere afstanden van de Zugspitze Ultratrail afgezegd en iedereen van de Ultratrail en Supertrail XL dienen de Supertrail van 64 km met 3100 hoogtemeters te lopen. Het gevaar van onweer is te groot! De Supertrail bleek zelf ook al de nodige uitdaging te zijn, het Wetterstein massief biedt zoveel variatie aan: steile stenige beklimmingen, vloeiende trails tot zelfs een veld met sneeuw dat we doorkruisen moesten. Omdat het ook het begin van de zomer was, kwam één van mijn vorige vijanden er ook nog bij, de hitte! “Maar nu ben ik beter voorbereid!” dacht ik. Maar het tegendeel werd bewezen, door de hitte kreeg ik geen voedsel binnen waardoor ik een gebrek aan calorieën had. Als er één ding is dat belangrijk is, dan is het een constante flow aan calorieën tijdens deze inspanningen. Volledig gedesillusioneerd door de stekende zon, kom ik weer bij het welbefaamde “Bonk”-moment aan kilometer 40, kort voor de laatste klim op het parcours. Een ultra loop je niet zonder problemen, maar de sleutel is deze op te lossen en verder te gaan. Na 40 minuten problem solving, heb ik weer nieuwe energie verzamelt en bereidt voor de strijd met de laatste berg! Een kick van energie vloeit door mijn benen, de laatste beklimming gaat vlotjes en voel me goed. Ik overleg met mijn lichaam “Alles wat nu nog niet kapot is, maken we kapot” – De slogan voor de laatste 20 km! Als ik de laatste top bereikt heb, is het tijd voor 10 km downhill. Eerst het werk en dan de beloning! Flitsend over de stenen en nog een laatste sprint de laatste kilometer en dan kon ik de finishlijn begroeten. Na 11 uur, hebben we deze ook weer overleefd!
En als we het nog niet gek genoeg doen dit jaar. Dan plannen we toch gewoon nog een ultra in augustus! Allgäu Panorama Marathon – Ultratrail – Een 70 km met 3100 hoogtemeters! Ondertussen heb ik al heel wat ervaringen kunnen verzamelen in ultra’s en benader ik deze races reeds totaal anders. Alles draait om strategie en het kennen van je lichaam. Alle kilometers gingen vlot voorbij en elke beklimming kwam me als een noodzakelijk maar niet ongenietbaar kwaad voor. Alles was perfect afgestemd! Maar zelf als alles perfect is afgestemd, bepaalt het lot nog steeds hoe het einde eruit ziet… Na 60 km viel ik tijdens een downhill. Een val die me wakker maakte: “Niet te overmoedig worden!” Na 10 minuten ter plaatse te blijven kwam een vrijwilliger van de volgende hulppost me tegen, ik stond weer op. Hinkend ging ik naar de volgende hulppost, die kort na de downhill was. Als ultrarunner is een beetje gek zijn een voordeel, dus besloot ik verder te racen! “Ik ben nu zo ver gekomen, het is geen optie om op te geven!” Afwisselend lopend en hinkend liep ik door de pijn en finishte ik in 10 uur en 18 min.
2020 nadert en tijd voor zetten van nieuwe goals. Het breken van de 100 km was eigenlijk gepland in 2019, maar door het slechte weer was dit niet mogelijk. Zoekend naar de volgende uitdaging, viel mijn oog op Chiemgauer100. 100 km in de alpen van Chiemgau, blijkt dat ook de laatste editie wordt! “Wacht even? Ze bieden ook een 100 mijl aan waarvan de eerste 90 km ’s nachts met onbemande hulpposten.” Mijn zin naar avontuur komt naar boven en bij de inschrijving kies ik voor de 100 mijl met 7000 hoogtemeters in plaats van de 100 km…
Shit got real! Ik startte het jaar met een blessure, het piriformis-syndroom. Een slecht voorteken zou men zeggen, maar mijn ultra mindset kwam naar boven… Dit is niets anders dan een heuvel dat we moeten overwinnen. En zo gebeurde het ook, het piriformis-syndroom was onder controle en verdween, het aantal kilometers draaide we naar boven, de strategie werd bepaald, de voeding en hydratatie getest. Alle niet-variabelen dienden onder controle te zijn om dit beest van 100 mijl te bestrijden!
Na +2000 km en +200 uren aan training is het zover, 31 juli 2020!
Twee hete dagen met 35°C, 160 km en 7000 hoogtemeters staan er op mijn schema. Heb ik reeds vermeld dat ik deze hete temperaturen niet graag heb? 😉 Ik kies mijn starttijd om 15:00, zodat ik grotendeels niet in de middaghitte dien te lopen en enkel het nadeel van de avondzon heb. Ken je zwakte en zoek een oplossing! Het startschot is daar! Let’s do this! Ik liep met een groepje van 4, door het kleine stadje van Ruhpolding zoekend naar de koelere temperaturen in de bossen. Het tempo was hoog, te hoog om dit voor 160 km vol te houden, dus ik besliste mijn collega lopers te laten gaan en mijn eigen race te lopen. De zon was gloeiend heet en speelde parten bij de stukken met volle zon, onderweg wasik reeds de eerste twee DNF’ers tegengekomen. Dit had natuurlijk een negatief effect op mijn persoonlijk moraal. “Is het niet te heet? Zou ik gewoon niet opgeven?” Barstende koppijn door de hitte achtervolgden mij de laatste 3 uur van de eerste 40 km. Wanneer ik bij de tweede hulppost aan kwam, was mijn lichaam al door zo veel stadia gegaan, dat ik me afvroeg of ik het wel ging halen. Tijd om iets te eten en te reflecteren – “Na 90 km kom ik terug aan de finish en geef ik gewoon op, geen tweede dag in deze hete temperaturen!” De temperaturen zakten en de koppijn was weg, tijd om de nacht in te gaan! Het deel waar ik het meeste naar uitkeek! De stilte, de eenzaamheid geven me een gevoel van tevredenheid en rust – Geen andere bronnen van afleiding, enkel jezelf en de sterrenhemel! Na 50 km ’s nachts en 90 km op de kilometerteller, kwam ik terug aan de start. Tijd om even naar adem te happen en dan de beslissing nemen: opgeven? Dan kwam het terug – “Is dit wat ik wil, wil ik opgeven?” – Ik raapte mijn spullen samen, vulde mijn waterflessen en liep zo snel als mogelijk een 2de keer door de start – op naar de volgende hulppost.
Dit is ultra, de constante tweestrijd tussen gedachten en lichaam. Het testen van doorzettingsvermogen, het zoeken van je limiet, het creëren van een ultra mindset.
De positieve gedachte van door te gaan, helpt me elke beklimming aan te gaan, hoe zwaar ze ook lijkt. Na 140 km kwam ik aan bij de voorlaatste hulppost, de hete temperaturen hadden het tempo behoorlijk gereduceerd, als resultaat miste ik de laatste cut-off tijd met 15 min voor de laatste beklimming. Hierdoor was ik genoodzaakt de race te verkorten tot 146 km… Dan zat er niets anders op dan een sprintje te trekken op weg naar de finish… Een extra motivator was het onweer dat losbarstte. Na bijna 30 uur was mijn 146 km met 6300 hoogtemeters voorbij, tot mijn verbazing kon ik nog 3e finishen in de categorie van 146 km.
De mentale en fysische strijd is nu even voorbij, tijd om te recupereren. Hoe ver kan ik het nog pushen voordat het niet meer gaat? Waar ligt mijn limiet? Een reis in het onbekende gaat verder!
Dit is tot nu toe mijn reis in ultralopen en waarom ik er gek op ben is simpel – Het avontuur, de uitdaging, het onbekende. Ultralopen biedt zo veel in zo een korte tijd, een achtbaan aan gevoelens met hoge toppen en diepe dalen. Het haalt je uit je geconstrueerde schelp van comfort, tot er enkel nog je pure zelf overblijft. Je pure zelf tegen de elementen.
Anyways, dit is mijn verhaal tot nu… 🙂
We willen Geert bedanken om zijn avonturen even voor ons neer te pennen! We zijn erg benieuwd naar wat hij nog allemaal in petto heeft. Alvast erg veel succes Geert!
De Wase (Halve en Ultra) Marathon 