Verslag Indian Summer Ultra 87 km

Door Didier Verlee, inclusief de voorbereiding er naar toe…

De Indian Summer Ultra (ISU), een filmpje over deze ultrarun op de social media overtuigde me in 2020. Die eerste coronagolf was bijna voorbij en een doel voor het najaar werd geprikt. Trainingen werden opgebouwd en de ultra kwam dichter. Een tweede golf gooide echter roet in het sportplezier, enkele dagen voorafgaand het event werd het geannuleerd.

De inschrijving werd verplaatst naar 2021… Begin 2021 begon ik echter last te krijgen van een blessure, mijn eerste, maar meteen een pittige. “Retrocalcaneal bursitis” was de naam. Volgens de dokteres in UZ Gent een blijvende blessure: “Wanneer je 2 jaar niet meer zou lopen gaat het misschien weg…” En “Een operatie haalt niks uit, want het komt toch terug”. Dat was even slikken. Ferme loopuitdagingen leken niet meer aan mij besteed. Iets wat me trouwens ook in 2020 door een hartspecialist werd verteld (hij raadde me aan om niet elk jaar zo’n ultra te lopen en bv. geen 2 marathons op 1 jaar). Die toonde bij een hartonderzoek aan dat ik een sporthart heb en dat dit later meer kans zou geven op hartritmestoornissen. Echter was die inschrijving voor de ISU al gebeurd…

Oorzaak blessure? Vermoedelijk een combinatie van een te snelle overschakeling naar een lagere drop in de loopschoenen, te zwakke voeten én een overbelasting. Laat ik het advies van de hartspecialist links liggen? Heus niet, de ISU is misschien wel de laatste ultra die ik loop, én ik zal zeker niet meer elk jaar een marathon lopen. Het moet gezond blijven.

Ondertussen was het dus voorjaar 2021, het lopen werd op een laag pitje geplaatst en het fietsen werd wat meer. 2 wedstrijden werden nog gelopen: een halve marathon te Gent, waarbij ik medebestuurslid Wim van RTS ging hazen, én de RTS Bokkenloop. De eerste begin april, de tweede eind mei. Het ging niet zo vlot, logisch ook, met die blessure… Met de ISU in het achterhoofd had ik eigenlijk geen zin om verdere stappen te ondernemen om die blessure aan te pakken. Met wat minder loopkilometers en meer fietskilometers moest dit wel lukken.

Het werd zomer, nazomer, een vakantie stond begin september op de planning, meer bepaald naar Nederlands Limburg. Ideaal om daar fietskilometers te malen. We reden er ook per fiets naar toe en terug. Goed voor het aeroob vermogen dacht ik zo. Na de Memorial Jean Van Eetvelt midden september bleek dat de loopconditie op een 5 km wedstrijd nog niet zo slecht zat, een 2e plaats was er het resultaat. De snelheid was behoorlijk.

Dan kwam die ISU dichter en dichter. Gelukkig geen vierde golf die het event blokkeerde. Wel waren vriendin en dochtertje wat ziek en konden ze jammer genoeg niet mee. Na wat rondbellen was, jawel, de schoonmoeder de reddende engel. Zij ging met mij mee naar Rolde, te Drenthe. Ik had een chalet gehuurd op de camping waar ook de start van de ultra doorging, ideaal! De dag voordien vertrokken we, meer dan 3 uur rijden per auto, het is wat. Op tijd het bed in die avond, want zaterdag om 4u45 stond de wekker om tegen 6 uur te vertrekken.

Na het afgeven van de gearbag (tas die op km 60 voor me ging klaar staan) aan de organisatie begaf ik me naar de start. Een start zoals in de loopdromen, paarden die voorop gingen, oppompende muziek en lopers met maar één doel: onderweg alles uit jezelf halen én die finish halen.

De eerste 2 uur lopen was het zaak om niet al te veel energie te verspillen, alleen de batterij van het hoofdlampje mocht achteruit gaan. Na zonsopgang begaf ik me ergens in de top 5 van de 87 km wedstrijd (81 deelnemers). Iets wat kon gevolgd worden via livetracking. Eigenlijk was het niet de bedoeling om me bezig te houden met posities in de wedstrijd, de finish halen was het doel. Eerder de week was ik trouwens aan het twijfelen om te switchen naar de 50 km, maar toch maar niet gedaan. Ik ging er misschien spijt van krijgen mocht het echt mijn laatste loopuitdaging zijn.

Door die top 5 positie was ik uiteraard wel bezig met de plaatsjes. Misschien zat er zelfs een podium in? Ondertussen was km 40 gepasseerd, de marathon kwam dichterbij. Altijd toch even het moment dat je even op de klok kijkt. Wat zei die klok nog? Dat ik nog ongeveer 5 uur moest lopen, dat was even zuur. Ik had echter ingeprent dat ik van bevoorrading naar bevoorrading liep en elke 20 km was er één. De volgende was dus alweer niet zo heel ver weg. Het aftellen in blokken van 20 km ging ook vlot met zo’n prachtige omgeving.

Een reis door een uitgestrekt Drenthe werd het. 95 % van het parcours was onverhard. Er werd gelopen over bospaden, door moerassige gebieden, over duinen en door weilanden tussen schapen en koeien. Het was wel een ideale ondergrond om “zacht” te lopen, goed voor die blessure (voelde voor mij althans beter aan).

Rond km 50 passeerde ik een Amerikaan die meedeed aan de 120 km, ja – die wedstrijd was er ook – toch wat te zot. Hij vertelde me dat hij bloed aan het plassen was en dat hij een mindere dag had. Hij ging het wel redden zei hij. Zo slecht zag hij er niet uit, hij had nog veel praatjes, dus liet ik hem achter. Km 60 dan, joepie! Daar is de gearbag die ik ’s ochtends had afgegeven. Ik had er een andere drinkrugzak in gedaan, wat dus wel erg handig was. Geen gesukkel met het bijvullen van de waterzak, gelletjes, e.d. Andere rugzak om en terug weg. Dit stuk was eigenlijk het leukste. Ik wist dat ik in positie 3 zat en dat de voorsprong op nummer 4 wel goed zat om het wat rustiger aan te doen. Echter bleef ik wel lopen om het loopgevoel niet kwijt te spelen.

Rond km 70 haalde ik de eerdere nummer 1 van de 87 km in, hij vertelde me dat de benen niet meer mee wouden. Leeggelopen… Toen zat ik wel erg safe met het plekje voor het podium en permitteerde ik me om af en toe (eens 50 meter per 5 km) te wandelen. Zalig was het! Ondertussen telden de kilometers af en was er nog een laatste bevoorrading op km 80. Een marshmallow en wat chocolade werd naar binnen gespeeld en we konden er tegenaan voor die laatste kilometers. Met een erg fijn gevoel liep ik over de finish na 9u03min, de commentator werd te woord gestaan en even later mocht ik als tweede het podium op. Onverwacht!

Een dikke proficiat trouwens aan de organisatie voor de realisatie van dit event, want de signalisatie was perfect, de info voor de lopers vooraf, tijdens en na het event, enz. Knap!

En nu? Eens kijken of er echt niks aan die blessure gedaan kan worden én sowieso méér tijd voor het gezin. In 2022 een nieuwe start to ultra organiseren staat alvast wel op de planning :-).