Ultraloopster in beeld: Heidi Van de Velde

We zijn erg blij om Heidi Van de Velde als volgende te mogen aankondigen als “ultraloopster in beeld”. Didier kent Heidi al jaren als loopster (ook als kapster, zie deze link) bij de loopclub Running Team Sinaai (RTS). Dat ze tot veel in staat is, dat wist Didier al lang, maar nu nam Heidi ook deel aan de Start to Ultra, met als doel ultraloopster worden. En of het haar gelukt is… Haar verhaal:

Als kind was ik niet echt met sport bezig, later rond mijn 14de danste ik even bij Clapaja. Rond mijn 20ste ontdekte ik de fitness. Daar nam ik vooral deel aan meerdere groepslessen. Van kangoojump, step, taibo tot spinning. Die spinninglessen bleef ik toch wel geregeld volgen. Ondertussen trok ik ook al eens om de paar weken mijn loopschoenen aan.

In 2000 leerde ik mijn man kennen, hij was meer actief bezig met sporten. Voetbal en wekelijks wat kilometers lopen was voor hem een must. Hij nam ook al eens deel aan wat stratenlopen. Ik was vooral de supporter, en had bewondering voor al degene die tijd hadden om op regelmatige basis te sporten. Mijn dagen waren al zo druk, de combinatie werk, kids, huishouden… Ik had er geen tijd voor!

In 2013 op aanraden van mijn man startte ik met RTS de start to run. Dat lukte me vlot, ik had tijd vrijgemaakt, dichtbij huis in onze eigen gemeente. Meteen volgde een volgend doel, de Reinaertloop te Belsele. Ik was vertrokken… Een doel stellen en verder opbouwen. Van 10 Km naar de 10 Miles te Antwerpen. Wekelijks een paar keer trainen met de loopclub en op zondag een extra training werd een gewoonte. Denkend aan een volgend doel, de 25 km Great Breweries te Puurs.

Met enkele clubleden liepen we de duurlopen op zondag met RTS mee, verder opbouwen naar meer afstand. Op een snikhete dag ergens in mei liepen we onze wedstrijd, fantastisch was het!
Ik voelde dat dit me lag, weer op zoek naar andere wedstrijden. Ik heb toch steeds een doel nodig!

Ondertussen deed mijn man al enkele jaren mee aan De Hel Van Kasterlee met enkele vrienden.
Ik besloot hem te begeleiden de laatste 30 km. Wederom een fantastische ervaring. Nadien volgde de halve marathons van Cadzand, Sluis, Kasterlee en Buggenhout. Ik wist nu zeker dat langer en meer kilometers lopen mijn ding was. Ik schreef me in voor enkele trails: Trail de Bruxelles, Kasterlee, Lommelse Sahara en Trail Terhills (hoogtemeters en zwaar). Ondertussen bleven we verder dromen naar meer.

Lopen was een vaste gewoonte geworden, de drang is groot wanneer het gepland staat en niet lukt.
In maart dit jaar werd vervolgens alles stil gelegd, de eerste lockdown… Wedstrijden of evenementen werden geannuleerd, geen doel meer!

Toen kwamen Didier en Matthieu met het idee om de Ronde Van Sint-Niklaas 55 km te lopen ten voordele van De Rode Bietjes (Veerle Hofman als initiatiefneemster). Enkele clubleden en sporters via social media planden mee te lopen ,ik zou meelopen zover ik kon. Spijtig genoeg had ik een scheurtje in mijn kuitweefsel opgelopen. Ik kon niet meelopen… Mijn man en ik besloten mee te fietsen, wat een ervaring. Wat een sfeer, een topdag! Wat een bewondering had ik voor deze atleten. Dit had me geraakt.
In juli vernam ik dat Didier een start to ultra zou organiseren, ook dit bleef hangen… Maar steeds kwam de schrik bij me op dat me dat nooit zou lukken. Ik had nog nooit meer dan 32 km gelopen, geen marathon!

Na enkele weken en wat getwijfel besloot ik me toch in te schrijven. Mijn doel was weer: zover, zolang ik kan meelopen zonder pijntjes. De eerste 4 sessies kregen we extra begeleiding: een trainingsschema, advies over goed loopmateriaal, voeding ,stabilisatieoefeningen en meer. Ook het mentale aspect kwam aan bod. En uiteraard moesten we onze kilometers lopen, het liep vlot. Ik moest vooral leren trager te lopen. Meteen voelde ik dat het echt alleen zo zou lukken. Het zat in mijn hoofd.

Elke week bekeek ik mijn loopschema (nog nooit eerder een schema gevolgd). Zo goed ik kon liep ik mijn kilometers. Ik kon ervan genieten: loopoefeningen, versnellingen, vooral veel alleen lopen. Corona strooide weer wat verandering in ons schema, geen groepstrainingen meer. We liepen onze zondagen verder, maar nu met 3 of 4 (Didier had een plan B). Op 8/11 stond de Marathon ingepland, maar plots mocht er niks meer georganiseerd worden… Didier gaf ons via GPX het parcours. Samen met David liepen we onze 1ste marathon. Het was ons gelukt, ook de andere sporters liepen hun marathon. Geweldig, foto’s en tijden werden op Strava geplaatst.

Op 22/11 stonden we aan de VOS Reinaert te Sinaai voor onze Wase Ultra run. We startten als 2de groepje na Didier en Jonathan. Mijn man Stefaan, Els (vrouw van Michel) en Dorien (vrouw van David) reden elk apart rond om ons op verschillende plaatsen te bevoorraden. We waren voorbereid, we liepen van de ene bevoorrading naar de andere. We wisselden van bovenkledij en werden gevolgd, aangemoedigd, gefotografeerd,… De tijd verliep vlot en de kilometers ook, de sfeer zat goed… Nieuwe doelen werden gekauwd… En dan de laatste dreef… We zagen mijn dochter Charlotte en mijn man Stefaan al staan. We liepen nog sneller, we ruikten onze stal! Emoties overvielen me (niemand gezien). We liepen binnen na 5u25, we hadden 57KM gelopen! Wat een ervaring, wat een gevoel, ik stond erzelf verwonderd van…

Bedankt Didier, voor dit lichtpuntje tijdens deze moeilijke tijd. Bedankt ook voor de medailles.
Dikke merci Haaike, Michel, Marc en David, alsook onze bevoorraders en supporters.

Groetjes, Heidi

Heidi haar loopverhaal eindigt hier zeker niet, we zijn benieuwd wat ze nog in petto heeft! We blijven haar volgen… Bedankt Heidi om dit met ons te delen!